آغازین
تو مسابقات شناى المپيك پكن، شناگر ايرانى تو خط يك بود “تام بيرى” شناگر اسراييلى تو خط ۷. زنگ زدن کفاشیان گفت هیچ مشکلی نیست ما خط یکییم اون خط هفت خیلی دوریم. بدن هاشونم که بهم نمیخوره. با خیال راحت بره مسابقه بده. نیم ساعت قبل از مسابقه گفتن داداش شرمنده سرماخوردی حواست نیست. دو دقیقه بعدش مربیش اعلام کرد آپاندیسش دچار مشکل شده. تو روزنامه ها هم اعلام کردن شناگر ایرانی بعلت مشکل فتق از ادامه مسابقات بازموند!
تاریخچه بازی نکردن با اسرائیل
میدونستید اولین بار اون زمان پهلوی بود که گفت با اسرائیل بازی نمی کنیم؟ بله تو سال های 1954 تا 1974 اسرائیل عضو کنفدراسیون آسیا بود. سال 1958 توی مقدماتی جام جهانی کویت ایرانِ زمانِ پهلوی حاضر نشد با اسرائیل مسابقه بده و اسرائیل برای اولین بار بطور جدی تحریم ورزشی شد. هرچند بخاطر برنده اعلام شدن اسرائیل، اسرائیل میتونست بدون مسابقه بره جام جهانی . واسه همین فیفا یه پلی اف با تیم کشور ولز برگزار کرد که البته اسرائیل شکست خورد و نرفت جام جهانی. سال 1974 با طرح کویت، اسرائیل با 17 رای موافق، 13 رای مخالف و 6 ممتنع از AFC اخراج شد. بعدا تو سال 1992 رفت عضو یوفا شد.
خلاصه بنای تحریم بازی با اسرائیل گذاشته شد و هر چند وقت یبار یه کشوری یا یه ورزشکاری سر یه مصاحبه ای یدفعه میگفت من با اسرائیل بازی نمیکنم. سال 1970 فیفا قرعه کشی رو یجوری انجام داد که اسرائیل به مراکش نیوفته. چون اون موقع مراکش تهدید کرده بود ما بخوریم به اسرائیل بازی نمی کنیم. سال 1976 المپیک شطرنج تو اسرائیل برگزار شد. کشورهای عربی و شوروی گفتن ما شرکت نمی کنیم. و یه مسابقه موازی تو لیبی برگزار کردن. المپیک 2016 سالم شهابی جودوکار مصری با اسرائیلی مسابقه نداد و کلی سر و صدا کرد. سال 2008 بحرین تابعیت سالم جوهر دونده دوی ماراتن بحرینی رو بخاطر شرکت تو مسابقات دویی که تو اسرائیل، بود ؛ لغو کرد. البته یه سال بعدش دوباره بهش داد. سال 2009 امارات به تنیسورهای اسرائیلی بخاطر جنگ غزه ویزا نداد که اون موقع خیلی سر و صدا کرد. سال 2017 عربستان به 7 اسرائیلی که میخواستن برای مسابقات جهانی شطرنج شرکت کنن، ویزا نداد. 2018 مسابقات جودو توی تونس و ابوظبی برگزار میشد. اینا اجازه ندادن پرچم اسرائیل بیاد بالا . فدراسیون جهانی هم کلا بازی‌ها رو لغو کرد. دوباره تو همون سال تیم ملی آرژانتین مسابقه تو قدس اشغالی را بواسطه اعتراضات شدید جهانی لغو کرد. سال 2019 مسابقات جهانی شنا؛ از مالزی بخاطر عدم صدور ویزا برای اسرائیلی ها گرفته شد. 2021 فتحی نورین جودوکار الجزائری با حریف اسرائیلی مسابقه نداد؛ خودشو و مربی اش ده سال از ورزش محروم شدن و خیلی ها دیگه از ورزشکارا و کشورای خارجی که با اسرائیل بازی نکردن.حالا بشنوید از ایرانی هایی که با اسرائیل بازی کردن اتفاقا! کی بودن چه بلایی سرشون اومده؟
اول نوامبر سال ۲۰۰۹ سایت ورزشی FanHouse این مکالمه با حامد حدادی، سنتر تیم ملی بسکتبال ایران و بهترین بازیکن آسیا رو منتشر کرد:آقاى حدادى، حاضرى با بازيكن اسرائيلى تيم ساكرامنتو كينگز دست بدهى؟ – چرا كه نه! شماره پيراهنش چنده؟
مصاحبش مفصله گفت واسه من سیاست مهم نیست و فقط میخوام ورزش کنم و از اونورم رفتن با بازیکن اسرائیلیه مصاحبه کردن. اونم همینو گفت.
سال ۱۳۹۶ مسعود شجاعی و احسان حاج صفی تو پلی آف لیگ اروپا تو تیم «پانیونیوس» یونان بودن که مقابل تیم مَکابی اسرائیل بازی کردن. محمدرضا داور زنی اون موقع معاون توسعه ورزش قهرمانی و حرفه ای وزارت ورزش و جوانان بود، گفت: «واسه اینکه شجاعی و حاج صفی خط قرمزای نظامو زیر پا گذاشتن، دیگه جایی تو تیم ملی ندارن.» فیفا با خبر شد و از فدراسیون توضیح خواست و فشار آورد. اینور هم احسان حاج صفی بعد از عذرخواهی به تیم ملی دعوت شد؛ ولی مسعود شجاعی که تا اون زمان کاپیتان تیم ملی بود، از تیم خط خورد.
سال 1398 محمدامین طباطبایی و پرهام مقصودلو دوتا شطرنج‌باز ایرانی تو رقابت های اسپانیا رفتن و خوردن به حریف اسرائیلی و بازی هم کردن. بعدش کلی جنجال شد. رئیس فدراسیون هم گفت بابا اینا نمیدونستن طرف اسرائیلیه.
ورزشکارای ایرانی نه تنها نمی تونن با لباس تیم ملی با یه اسرائیلی بازی کنن. بلکه با لباس هیچ باشگاهی حتی خارجی نمی تونن با اسرائیل بازی کنن. سال ۱۳۷۹ مهرداد میناوند وقتی پیرهن « باشگاه اشتروم گراتس» را می پوشید، بازی داشتن با «هاپوئل» اسرائیل. رفت و بازی کرد بعدش کلی بهش فشاور اوردن؛ گفت والا منو مجبور کردن. بازی برگشت هم که قرار بود تو اسرائیل باشه. نرفت.
این یسری از بازیکنا بود؛ حتی داورها هم از این قاعده مستثنی نیستن. تو بازی‌های المپیک ۲۰۰۸ پکن، محمدرضا مینوکده که اون وقت رئیس کمیته داوران فدراسیون جودوی ایران بود، قضاوت مبارزه یه جودوکار از اسرائیل با «روسلان کیشهاکف» روسیه رو برعهده داشت. از بخت بد این بنده خدا جودکار اسرائیلی پیروز شد مجبور شد آخر بازی دست بازیکن اسراییلی رو بالا ببره هیچی دیگه، مینوکده رو از همه سمت‌هایش برکنار کردن.
راستش هیچ کشوری نیست که قانون داشته باشه که بازی با اسرائیل ممنوعه. حتی ایران! البته لبنان چنین قانونی داره. ولی خوب خیلی جدیش نمیگیرن. خودش خیلی سرسخته سر این موضوع. لبنان هر شهروند این کشور رو که با اسرائیل مراوده داشته باشه، مجرم شناسایی میکنه. سال 1950 اتحادیه عرب یه چنین قانونی رو تصویب کرد که بعدا فقط لبنان بهش پایبند بود و حتی پنج سال بعدش تو خوده قانون داخلی لبنان هم تصویب شد.
بازی نکردن با اسرائیل در ایران
بریم سراغ ایران خودمون. اردیبشهت 1399 یه قانونی تو مجلس تصویب شد با عنوان مقابله با اقدامات خصمانه رژیم صهیونیستی؛ توش کلی چیزای مختلف بود. از تحریم کالاها و مبادلات بانکی و ارتباط های علمی و…تا ماده 11 که میگفت هرگونه مسابقه و رقابت ورزشی اعم از تدارکاتی یا رسمی بین ورزشکارای ایرانی و اسرائیلی ممنوعه. ولی این ماده موقع رای گیری نهایی قانون حذف شد. یعنی سیاست ایران اینه که با اسرائیل بازی نکنه ولی قانون خاصی نذاشتن واسش؛ چرا؟واسه اینکه تصویب چنین قانونی خلاف منشور المپیک بود و هزار تا مشکل برای کل ورزش ما بوجود میاورد. واسه همین ترجیح دادن ماده 11 یعنی همین تحریم ورزشی اسرائیل رو از قانون حذف کنند. البته تو مجلس هم سر همین قضیه جر و بحث شد که این قانون واقعا جدیه یا شوخیه یا پای ارمان ها بمونیم و هزینه اش رو بدیم یا الکی اتو ندیم دست اینا که ایستادن ما یه سوتی بدیم بگن دیگه سوتی دادی.
رضایی نماینده مجلس که از طراحان این قانون بود یه مصاحبه کرده بود. خبرنگاره پرسیده بوده: راه حل قانونی برای این مساله هست یا نه؟ گفته بود هیچ راه حل قانونی نداره! و اونجا میگه این تحریم فقط واسه مسابقه های تک نفره و دو به دوست. تو ورزش های عمومی خیلی مهم نیست. بعد خبرنگار میگه مثل دوی 800 متر المپیک اگر ما با یه اسرائیلی تو یه گروه باشیم چی؟ میگه من دیگه وارد جزییات نمیش.
حرف کسایی که میگن مسابقه بدیم یا ندیم چیه؟
مهم ترین ادمی که سفت و سخت سر بازی نکردن با اسرائیل ایستاده شخص رهبریه. (اوردن این تیکه از صحبت های رهبری:من میخواهم به شما بگویم نبادا شما را بترسانند؛ نبادا به شما بگویند که اگر فلان مسابقه را ندهید، اگر فلان کار را نکنید، اگر فلان‌جور ظاهر نشوید، فلان فدراسیون بین‌المللی، فلان تشکیلات بین‌المللی از شما ناراضی میشود؛ به دَرَک که ناراضی میشود، هیچ غلطی نمیتوانند بکنند)
تو شبکه های اجتماعی هم سر همین یه هفته پیش که امیرمحمد یزدانی خورد به اسرائیل و بازی نکرد. کلی حرف و حدیث شد. مثلا وحید اشتری توییت زد و گفته بود. اقا بیاییم درباره بازی کردن یا نکردن بازنگری کنیم. خیلی از کشورها برای بازی نکردن با همدیگه طبق پروتکل‌های بین المللی حق و حقوق و شروطی ایجاد میکنن، بعنوان قانون هم پذیرفته میشه. ما هم یه تلاشی بکنیم. مگه همین الآن به تعهدات و قراردادهای بین المللی که بعضا اسرائیل هم عضوشون هست وقتی می‌پیوندیم بیانیه رسمی نمی‌دیم که مثلا پیوستن ما به این قرارداد بین المللی به معنای به رسمیت شناختن همه کشورهای امضا کننده عضو نیست، خب تو ورزش هم یه بیانیه رسمی وزارت خارجه بده که بازی با اسرائیل به معنای به رسمیت شناختن اسرائیل نیست. خدای عدالتخواها؛ یه موقعی اسرائیل توی تفاهم نامه ای که بیستا کشور دیگه هم هستن، هست یعنی اینجا اصلا اسرائیل موضوعیت نداره. مسئله اون تفاهم نامه است یه موقعی فقط ما هستیم و اسرائیل چشم تو چشم، اینجا کاملا مساله ارتباطه یا عدم ارتباطه.
بعضی از این کشورای عربی هم که الان میبینید جیک تو جیک اسرائیل شدن؛ یه وحید الاشتری داشتن. یه روز برگشت گفت: ولک تا کی آخه. شما دو راه بیشتر ندارید. یا ارتباط میگیرید و بازی می کنید و روابط تجاری و سیاسی و نظامی و دریایی و زیر دریایی برقرار می کنید ولی به رسمیت نمی شناسیدشون اصلا! یا اینکه باورکن پسرم باور کن یه روزی میرسه که باید به رسمیت بشناسیدشون! اوه عجب معامله پیچیده ای.
یا مثلا رضا امیرخوانی قبلنا گفته بود: به‌عنوان یک آدم ضداسرائیلی من اسرائیل را تحریم نمیکنم و اتفاقا تلاش می‌کنم باهاش گفت‌وگوی انتقادی داشته باشم. در تشک کشتی هم باید با ورزشکاران رژیم اشغالگر قدس کشتی گرفت. احساس می‌کنم این موضوع ربطی نداره به رسمیت شناختن این رژیم و این را همه جا اعلام می‌کردم که معنی‌اش به رسمیت شناختن نیست و یک مسابقه‌ی ورزشی‌ست با کسی که من کشور او را به رسمیت نمی‌شناسم. استاد امیرخانی عزیز اولا اینکه کشتی گیری که زیر یخم اسرائیلی رو میگیره. گفتگو ی انتقادی نمیکنه که! اصلا برد و باخت بازی تو ورزش بمعنای برد و باخت در اندیشه و فکر که نیست. رفتی بازی کردی تموم شده دیگه…و انتقادتون به اسرائیل چیه؟ اینکه چرا فلسطینی ها را میکشه؟ اینکه چرا غزه رو محاصره کرده؟ چرا دانشمندای ما رو ترور میکنه؟ ایناست؟ اگر اینا بود که یسری کارهای خصمانه علیه ما میکرد میگفتیم مثل آمریکا اشکال نداره انتقادمون رو میکنیم بازیمون رو هم میکنیم. اما مساله اصلی تو اسرائیل خوده لامصبشه. وجودشه. اصلا دعوا بیرون زمین بازیه.
رسول خادم هم سال 97 نامه زد به رهبری که اقا شرایط مثل قبل نیست و اسرائیل تو کمیته بین المللی المپیک نفوذ کرده و قدرت گرفته و ممکنه کل ورزش کشور با محرومیت های جدی روبرو بشه و خلاصه از طرفی هم دستگاه دیپلماسی هیچ کمکی تو این زمینه به ورزشی ها نمی کنن و خلاصه یعنی اقا یه بازنگری بکن.
مصطفی کواکبیان که اون موقع عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس بود سریع موضع گرفت که اره بابا منم موافق رسول خادم هستم. هم مسابقه بدیم هم مرگ بر اسرائیل بگیم. مگه بقیه مسلمونای دنیا چیکار میکنن.؟ خوده فلسطینی ها با اسرائیلی ها بازی می کنن. ما شدیم کاسه داغ تر از آش.
حالا صدر الدین کاظمی چی میگه؟ میگه اقا باییم با همکاری چین و روسیه که خیلی با هم خوبیم. دست به یکی کنیم و نذاریم ایران و اسرائیل تو مسابقات با هم روبرو بشن و این کار شدنیه و چندباری هم بصورت محدود تجربه شده. ولی خوب دستگاه دیپلماسی ما تو این قضیه منفعله.
خلاصه تقریبا تا سال 2004 و مسابقه ندادن میر اسماعیلی تو المپیک ما رویارویی خیلی مهمی با اسرائیلی ها نداشتیم. اما پیشرفت اسرائیلی ها تو کشتی، جودو و شطرنج خصوصا بعد از 2010 به اینور برای ما دردسر شده.
حالا لامصب قضیه چیه؟
ایران تنها در یه صورتی میتونی عضو معاهدات بین المللی بشه که با قانون اساسی خودش مغایرت نداشته باشه. قانون اساسی ایران هم اسرائیلو اساسا بعنوان یه کشور قبول نداره.واسه همین هرگونه ارتباطو ممنوع کرده. ورزشی هم به همون دلیلی که گفتم تو قانون نیاورده. حالا اگر دولت و نظام و مجموعه های فرهنگی سعی نکن مردم و خصوصا جامعه ورزشکاری رو توجیه کنن تو دراز مدت خیلی خیلی خیلی ممکنه این سیاست تعطیل بشه!
لایک و شیر یادتون نره.
لینک ویدیو در یوتیوب:
