تالون آنویل؛ جوخه مرگ

دسته‌ای سری در ارتش ایالات متحده. دوربین‌ها خاموش و شلیک.

تاریخ: خرداد 7, 1402

آغازین

دیدید وقتی قراره تروریستا رو با یه عملیات هوایی بزنن، چقدر از مقامات بالاسرشون مجوز و تایید می گیرن و بررسی می کنن تا مطمئن بشن که دارن یه هدف درست رو دقیق می زنن؟
چقدر واسه شلیک یه موشک هل فایر از یه پرنده بدون سرنشین که قراره تروریستا رو بکشه، دقت بخرج می دن که نکنه یه آدم بیگناهی این وسط کشته بشه؟
بعدشم اگه خدایی نکرده خدایی نکرده یوقتی یه آدمی این وسط کشته بشه اصلا خودشون رو نمی بخشن و مساله رو تا محاکمه کساییکه منجر به این جنایت شدن دنبال می کنند.
غربیا، انگلیسیا، آمریکایی این شکلی هستند چی خیال کردید؟
البته توی فیلما
اسم آمریکا و قصه جنایتاش توی عراق و افغانستان کم تکرار نشده اما خیلی خبری از ماجرای اشغالگری آمریکاییا توی سوریه نیست.
یه پروژه‌ای هست به اسم «هزینه های جنگ» Costs of War که تو یه موسسه بین المللی به اسم واتسون متعلق به دانشگاه براون انجام شده تا مشخص بکنه جنگ آمریکا توی منطقه غرب آسیا چقدر هزینه مادی و انسانی داشته. من اونجا با رقما و عددای عجیب و غریب 300هزار کشته عراقی و 164هزار کشته افغانستانی روبرو شدم اما آمار دقیقی از اتفاقی که داشت بخاطر حضور نظامی آمریکاییا از سال 2014 به این طرف توی سوریه رقم می خورد نداشتم.
این پژوهش میگه که جمعا توی منطقه ما از 11 سپتامبر سال 2001 به این طرف که عملیات های نظامی آمریکایی های شروع شده 929هزار نفر جونشون رو از دست دادن که یعنی بطور متوسط توی 21 سال گذشته هر روز اقلا 120 نفر کشته شدن و تا الانم ادامه داره.
تا همین زمستون سال گذشته یعنی دسامبر سال 2021 جسته و گریخته خبرایی از حملات هوایی آمریکایی توی سوریه منتشر می شد تا اینکه نشریه نیویورک تایمز تو تاریخ 12 دسامبر سال 2021 یه گزارش جنجالی به قلم دیو فیلیپس، اریک شامیت و مارک مازتی منتشر کرد که توش برای اولین بار اسم یه جوخه مرگ سری توی نیروی هوایی ارتش آمریکا منتشر شد:

تالون آنویل

اولین بار اسم تالون آنویل رو از شبکه اینترنتی ویون شنیدم و بعدش گزارش نیویورک تایمز رو کامل خوندم. بجز اینا و دو سه تا ویدیوی گزارشی دیگه؛ توی اینترنت خیلی خبری از تالون آنویل نبود.
تالون آنویل اسم رمز یه جوخه متشکل از افسرای نیروی ویژه دلتا بود که اقلا از آگوست سال 2014 تا 2019 برای مدت 5 سال 3 شیفت تو روز، 7 روز تو هفته، 30 روز تو ماه برای زدن اهداف مختلف توی سوریه فعالیت می کرد. این گروه تقریبا 20 نفره کارشون این بود که توی اتاق های کنترل با صفحات بزرگ هر حرکتی رو توی نواحی مختلف سوریه و عراق با کمک پرنده های بدون سرنشین رصد می کردند و کافی بود که به رفت و آمدی یا خونه ای یا ماشینی مشکوک بشن و بدون بررسی دستور شلیک رو به جنگنده ها و پهپادهای شکاری که توی آسمون اون منطقه در حال پرواز بودند می دادند و توی کمتر از 60 ثانیه هدف رو با خاک یکسان می کردند. البته رسما چیزی به اسم تالون آنویل توی ارتش آمریکا وجود نداشت و مدیریت این جوخه سری مرگ توسط نیروی ویژه9 ارتش آمریکا انجام می‌شد.
یکی از جاهایی که تالون آنویل توش جنایت کرده این شهر کوچیک توی 26 کیلومتری شرق رقه هست. سال 2017. اسمش الکرامه هست. اون موقع اینجا تحت کنترل داعش بود.
نیویورک تایمز تو گزارشش این ماجرا رو به نقل از یه افسر سابق امنیتی نیروی هوایی ارتش آمریکا که اون موقع در حال رصد عملیات تالون آنویل بود بدون ذکر اسم اینجوری تعریف می کنه:
توی یکی از شبای اوایل ماه مارس سال 2017، تالون آنویل یه پهپاد جنگی رو میفرسته بالای سر الکرامه تا وضعیت داعش رو بررسی کنه. اعضای تالون آنویل توی چت رومی که با تحلیلگرای اطلاعاتی آمریکای داشتند تایپ می کنن که:
“تمامی مردم غیر نظامی از این منطقه فرار کردند
فقط دشمن باقی مونده
منتظر اعلام همه هدف ها هستیم
قراره وینچستر بزنیم!”
و این یعنی که قراره همه موشک‌ها و بمب‌های پهپادها خالی بشه روی این منطقه. بعد تالون آنویل روی یکی از ساختمونای اون منطقه زوم می کنه و توی چت روم ادامه میده:
طبق گزارشات این یکی از خونه های محل استقرار دشمنه
سنسورها و حسگرها وجود یه تلفن یا دستگاه بی سیم رو توی اون منطقه نشون می دادن اما مشخص نبود منطقه مورد نظر کجاست چه برسه به اینکه روشن باشه دقیقا امواج از کدوم ساختمون داره میاد اما تالون آنویل منتظر تایید نمی مونه و وارد عملیات میشه و دستور رها کردن یه بمب 220 کیلویی روی سر اون ساختمون رو صادر میکنه. بمب چند ثانیه بعد منفجر میشه. وقتی دود و آتیش می خوابه دوربینای مادون قرمز روی صفحه مانیتور، زن و بچه هایی رو نشون میدن که تلاش می کردند از ساختمون خرابه بیان بیرون. بعضیاشون دست و پاهاشون قطع شده بود. بعضیای دیگه داشتند جنازه بیرون می کشیدن!
دوربینای تالون آنویل اما سریع روی هدف بعدی زوم می کنن و خونه بعدی و انفجار بعدی و کشتار بعدی. این صحنه ها اونقدر تکون دهنده بود که صدای خود افسرای امنیتی ارتش آمریکا هم در میاد اما ظاهرا تالون آنویل برای عملیات هاش از قبل چراغ سبز گرفته بود.
وقتی کم کم ماجرای کشتار غیرنظامی ها توی خود ارتش آمریکا مطرح میشه، جوخه تالون آنویل برای اینکه مستندات و رد کمتری از عملیات هاش یا جنایت هاش باقی بذاره تصمیم می گیره که درست قبل از لحظه اصابت موشک یا بمب به هدفهاش، دوربین های پهپادها رو بچرخونه تا تصویری از کشته شدن مردم عادی باقی نذاره.
توی مواردی هم که این جوخه می خواست تایید برای عملیاتی رو بگیره اسم عملیات رو می ذاشت دفاع از خود. سلف دیفنس. اینجوری خیلی راحت مجوز عملیات صادر میشد. استدلالشونم این بود که وقتی میشه توی خط مقدم برای دفاع از خود بدون تایید و بررسی هدف ها رو زد، برای چی توی فاصله 10 کیلومتری یا 100 کیلومتری از خط مقدم نشه هدف ها رو برای دفاع از خود زد! بگذریم که اساسا این جوخه برای تایید عملیات هاش نیازی به مقام بالاسری نداشت و اکثر مواقع افسرای خودش تایید و مجوز عملیات رو هم صادر می کردند.

کشتار الباغور

یه جای دیگه از کشتارهای معروف این جوخه تو سال 2019 تو جایی نزدیک مرز عراق و سوریه اتفاق افتاد به اسم الباغوز.
18 مارس سال 2019 توی الباغوز و کنار رود فرات درگیری شدید بین نیروهای داعش و نیروهای دموکراتیک سوریه که از طرف آمریکایی ها حمایت می شدن جریان داشت. یه عده زن و بچه داشتن تلاش می کردن فرار بکنن.
جوخه تالون آنویل یه بمب 250 کیلویی روی این جمعیت از زنا و بچه ها می اندازه و یکم بعدش هم یه بمب یک تنی رو بالای سرشون ول می کنه. آمارا میگن 80 نفر یک جا کشته شدن. روز بعد جنازه های تلنبار شده رو مردم محلی پیدا می کنند.
اولین گزارش از این جنایت رو خودشون منتشر می کنه چون شواهد جنایت دیگه قابل انکار نبود اما میگن که اکثر کسایی که کشته شدند نیروهای داعش بودند و یه تعداد محدودی غیرنظامی بشکل ناخواسته قربانی این حمله شدن. خیلی هم عذرخواهی کردن.
تحقیقات میدانی اما نشون داد که از 80 نفری که قتل عام شده بودند 64 نفر زن و بچه و غیر نظامی بودند.
قرار بود سر این جنایتا تیمای تحقیقاتی شکل بگیره اما تصمیم مقامات ارتش آمریکا این بود که ماجرا رو کلا لاپوشونی بکنن و تا همین حالا هم هیچ اتفاقی نیفتاده.
باغوز درست لب مرز با عراقه؛ دسترسی به سمت نواحی شمالی سوریه که الان دست حزب دموکراتیک سوریه هست به این راحتی نیست اما سعی کردم ببینم میشه کسیو توی نزدیکی مرز با سوریه پیدا کرد که بتوانه ماجرای کشتار باغوز رو برای ما یکم جزیی تر تعریف بکنه.
روزنامه دتایمز انگلیس توی گزارشی در مورد تلفات انسانی این جور عملیات ها به نقل از یه ان جی اوی انگلیسی به اسم AirWars میگه که آمار کشته های غیر نظامی عملیات هوایی ارتش آمریکا توی عراق و سوریه تا حالا عددی بین 8 تا 13هزار نفره.
8 تا 13 هزار نفری که تنها گناهشون این بوده که توی قاب دوربینای پهپادهای تالون آنویل قرار گرفتن و یه حرکت از نظر اونا مشکوک انجام دادن و با فشار یه دکمه از صدها کیلومتر اونطرف تر تیکه تیکه شدند.
سوال: وضعیت پرونده جنایت های جنگی آمریکا توی سوریه یا جاهای دیگه توی دادگاه های بین المللی یا سازمان ملل چطوریه؟ اصلا کسی پیگیریش می کنه؟
این جوخه مرگ آمریکایی سه کوه یخی هست که اونم هنوز معلوم نیست چطوری از هزارتوی پنتاگون بیرون زده. من تعجب می کنم از همه اونایی که به خیال خودشون از کشتار و شکنجه و دستگیری توی کشورای خودشون فرار می کنن و پناه میبرن به آمریکایی که توی وجب به وجب خاک این منطقه خون بیگناه ریخته.
این ویدیو به سفارش جایی و برای کسی تولید نشده بجز شما. اگه ویدیو رو توی کانال یوتیوب اسکرین شات ببینید می تونید همه سندا و لینکای حرفایی که زدم رو توی کپشن پیدا کنید. اگه ارزششو داشت ویدیو رو لایک کنید، نظر بدید و برای بقیه هم بفرستید.